|
In de sneeuw met strak blauwe lucht een wandeling maken is heerlijk ÉN een uitdaging. Wij dachten, we gaan ervoor, 12 km paden op en lanen in. Heerlijk optimististisch.
De weg naar de start van de wandeling was al een avontuur, want de hoofdwegen worden wel meteen geruimd van sneeuw, de binnendoor wegen zijn later aan de beurt.
Soms heb je van die momenten, dat je voelt dat je weet, dit gaat niet goedkomen. Een onderbuik gevoel. We reden een weg in, een heuvelachtige weg, beter gezegd ‘weggetje’. En ik dacht alleen maar, als we een keer te stijl omhoog moeten dan gaat dat niet goedkomen. Er is hier geen mens, alleen maar bomen. Bas had er alle vertrouwen in dat het goed ging komen, maar ik had dus dat onderbuik gevoel.
Uiteindelijk zijn we (gelukkig) ergens op een wat breder stuk van ‘het weggetje’, omgedraaid en teruggereden. Er zijn nog altijd meer wegen die leiden naar Rome, of in ons geval naar Palisse.
Via een andere weg en een paar kilometer voor het dorp kruisten we onze wandeling. Tja, dan kunnen we net zo goed hier parkeren en starten met de wandeling, het is tenslotte een rondwandeling. We vonden het juiste pad, het pad met de gele strepen, redelijk snel. Het pad was lang en smal en vol met sneeuw. Weer dat onderbuik gevoel, we houden dat nooit 12km vol.
Het was geen doen, ploeterend door de sneeuw. Dit ging het niet worden, maar goed, we kunnen altijd een stukje doorlopen en daarna weer omdraaien. Zijn we toch even lekker op pad geweest.
In de verte hoorden we blaffen. Dat is niet zo vreemd op zich natuurlijk. Alleen het type blaffen en het aantal verschillende soorten blaffen, dat ook nog eens dichterbij kwam, dat zette ons aan het denken.
Het klonk agressief, het geblaf. Jagers. Dit was dus de reden van dat onderbuik gevoel wat steeds aanwezig was.
In Frankrijk wordt nog veel gejaagd zeker in dit jaargetijde. Vaak op vaste dagen. Een gebied is dan afgezet met bordjes en er staan aan de ingangen van de bossen mannen met gele vesten om de veiligheid te garanderen. Deze keer dus niet.
Het kwam dichterbij en we hoorden ook schoten. Het moment van wegwezen was daar.
Net voordat we ons omdraaiden stak er een wild zwijn op 20 meter voor ons het pad over. Totaal geen oog voor ons. Een groot wild zwijn. Gaaf om dat zo dichtbij te zien. Wel ook spannend, want duidelijk op de vlucht voor de jagers en hun honden.
In onze draai zagen we aan de andere kant nog net de rug en de staart van een vos het pad oversteken. Wauw en wow, we maakten dat we wegkwamen.
Gelukkig kunnen we het nog navertellen. Het was best even spannend. In het najaar en de winter is het toch opletten geblazen met bepaalde dagen en bepaalde wandelingen.
|
